Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık.
Babamız sırtında yük taşıyarak, getirirdi aşımızı, ekmeğimizi,
Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken,bizler bir mumun ışığında bitirdik kitaplarımızı.
Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini, yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.
Ecelsiz öldürüldük, dövüldük, asıldık…
Vurulduk ey halkım, unutma bizi…
Yoksulluğun bükemediği bileklerimize, çelik kelepçeler takıldı.
İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez,
İsteseydik, diplomalarımızı mor binlikler getiren birer senet gibi kullanırdık.
Mimardık, mühendistik, doktorduk, avukattık.
Yazlık, kışlık katlarımız,arabalarımız olurdu.
Yüreğimiz işçiyle birlikte attı,köylüyle birlikte attı.
Yaşamımızın en güzel yıllarını,Birer taze çiçek gibiverdik topluma.
Bizleri yok etmek istediler hep.
Öldürüldük ey halkım, unutma bizi.
Fidan gibi genç kızlardık;Hayat, şakırdayan bir şelale gibi akardı göz bebeklerimizden.
Yirmi yaşında,yirmi bir yaşında,yirmi iki yaşında,işkencecilerin acımasız ellerine terk edildik.
Tükürülesi suratlarına karşı bahar çiçekleri gibi,taptaze inançlarımızı fırlattık boş birer eldiven gibi.
Utanmadılar insanlıklarından,Utanmadılar erkekliklerinden.
Hücrelere atıldık ey halkım,unutma bizi.
Ölümcül hastaydık,bağırsaklarımız düğümlenmişti.
Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli işkencecilerin elinde öldürüldük acınmaksızın.
Gelinliklerimizin ütüsü bile bozulmamıştı daha.
Cezaevlerine kilitlenmiş kocalarımızın taptaze duygularına,birer mezar taşı gibi savrulduk.
Vicdan sustu,Hukuk sustu, İnsanlık sustu.
Göz göre göre öldürüldük ey halkım.
Kanserdik;ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde.
Uydurma davalarla kapattılar hücrelere.
Hastaydık. Yurtdışına gitseydik kurtulurduk belki.
Bir buçuk yalındaki kızlarımızı öksüz bırakmazdık.
Önce kolumuzu, omuz başından keserek,yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak fırlattık attık önlerine.
Sonra da, otuz iki yaşında bırakıp gittik bu dünyayı,ecelsiz.
Öldürüldük ey halkım unutma bizi.
Giresun’daki yoksul köylüler,sizin için öldük.
Ege’deki tütün işçilerisizin için öldük.
Doğu’daki topraksız köylüler;sizin için öldük,
İstanbul’daki, Ankara’daki işçiler,sizin için öldük,
Adana’da, paramparça elleriyle,ak pamuk toplayan işçiler,sizin için öldük,
Vurulduk, Asıldık,Öldürüldük ey halkım, unutma bizi.
Bağımsızlık, Mustafa Kemal’den armağandı bize.
Yabancı petrol şirketlerine karşı devletimizi savunduk,komünist dediler.
Yirmi iki yaşlarındaydık öldürüldüğümüzde ey halkım,unutma bizi.
Mezar taşlarımıza basa basa,
Devleti yönetenler gizli emirlerle,başlarımızı ezmek, kanlarımızı emmek istediler.
Amerikan üsleri kaldırılsın dedik,sokak ortasında sorgusuz sualsiz vurdular.
Emperyalizmin ahtapot kollarına teslim edilen ülkemizin bağımsızlığı için kan döktük sokaklara.
“Ülkemiz bağımsız değil” dedik, kelepçeyle geldiler üstümüze.
Kurtuluş Savaşı’nda emperyalizme karşı dalgalandırdığımız bayrağımızı daha da dik tutabilmekti bütün çabamız.
Bir kez dinlemediler bizi.Bir kez anlamak istemediler.
Vurulduk ey haklım unutma bizi…
Henüz çocukluğumuzu bile yaşamamıştık.
Bir kadın eline değmemişti ellerimiz.
Bir sevgiliden mektup bile almamıştık daha.
Bir gece sabaha karşı,Pranga vurulmuş ellerimiz ve ayaklarımızla çıkarıldık idam sehpalarına.
Herkes tanıktır ki korkmadık.İçimiz titremedi hiç.
Mezar toprağı gibi taptaze,mezar taşı gibi dimdik boynumuzu uzattık yağlı kementlere.
Asıldık ey halkım, unutma bizi.
Bizi öldürenler,bizi asanlar, bizi sokak ortasında vuranlar,ağabeyimiz, babamız yaşlarındaydılar.
Ya bu düzenin kirli çarklarına ortak olmuşlardı ya da susmuşlardı bütün olup bitenlere.
Öfkelerini bir gün bile karşısındakilere bağırmamış insanların gözleri önünde öldürüldük.
Hukuk adına, özgürlük adına, demokrasi adına.
Batı uygarlığı adına,bizleri, bir şafak vakti ipe çektiler.
Korkmadan öldük ey halkım, unutma bizi.
Bir gün mezarlarımızda güller açacak halkım unutma bizi.
Bir gün sesimiz, hepinizin kulaklarında yankılanacak ey halkım, unutma bizi.
Özgürlüğe adanmış bir topçiçek gibiyiz şimdi, hep birlikteyiz.
Ey halkım unutma bizi.
Unutma bizi...
Unutma bizi...
Unutma bizi...
Is, Fenerbahce, Futbol, Kıtır, Beer Station, Corvus, PES derken hayat akip gidiyor..Sadece akip gitse iyi, sabit bir ivme ile hizi da artiyor. Kanimca yolun yarisindan sonra ivmede artmaya baslayacak. Hepimizin kafasinda hayata karsi bi durus vardir illaki. Ama gercek hayatta bu durusun gerekliliklerini ne kadar yapabiliyoruz. Yeterli derecede para kazanmak, parayı kazanirken harcadiğin zaman disinda kalan zamanda bu parayi zevklerin ugruna, catir cutur yemek. Hooooppppp deyince veya hayat dedirtince evlenmek. Tek basina sigamadigin hayata, maddi manevi iki gonlu sigdirmaya calismak. Bu yetmezmis gibi sifirdan, ikinci, ucuncu ve (biraz cesur veya ileri derecede dikkatisiz olanlar icin) dorduncu gonullerin hayata gelisi. Devaminda bu sifir km gonullerden vatana ve dunyaya, kendin gibi ileri duzey zekaya, geniş bir dunya gorusune sahip evlat yetistirip hediye etmek cabasi. Tum bu hengameden fırsat buldukça dostlarla, hayat, fenerbahce, futbol uzerine romantik sohbetler yapmak.
