Derbi Havası - 2

O zamanlar tribün grupları yoktu. 500'lerle dönerdik okula. Sarıyla lacivertin yanyana gelmesi yeterdi bir selam vermeye, bir kafa eğmeye. Ya da bir kaşkol, muhabbet kurmaya... Acının, cefanın paylaşılması bir araya getirdi bizi. 3-5-7-10, hani çok fazla olmasak da insanlar pankart asmak için bile birbiriyle yarışırdı... Amaç, beraber olmak, paylaşmak. Fenerbahçeliliği yurtlarda, sınıflarda paylaşmaktı... Kimi bunun için tellerden atlar Genpa'yı yarar, kimi elindeki açık biletini zararına satardı. Ne de olsa maratonun ortasıydı. Dört sütunda maç izleme imkanımız vardı o zamanlar. Bağırmayan ayıplanır, kolpadan sayılırdı...

Bir de yurtlar kapalıyken gelirdik biz İstanbullara. Haftalar önceden başlardı ki bir bilet telaşı. Sabah 9'da taşlananlar, sarı kırmızı kovalayanlar olurdu. Bir yardımlaşma ki imece usulü, gerek bilet alırken gerek stada girerken. En önce o göğüsledi ipi misali. Ama hep yanyanaydık, omuz omuza. Johnson'la koyarken de, her hafta 500'lerle boynu bükük dönerken de...

Bu hafta yine yanyana olacağız umarım. Ve bu kez yine iyiler kazanacak, küçük gecelerimizde olduğu gibi. Belki bizi daha bir sıkılaştıracak bir mağlubiyet, belki de 5 gollü bir galibiyet... Fark eder mi? Paylaştıktan, paylaşabildikten sonra...

Ve formalarınızla indiğinizde Bebek'e, Aşiyan'a, bir gese maçı öncesi, hangi vapur sizi selamlamadan geçebilir ki?

Not: Yazı, HoAmca tarafından evvel zaman içinde kaleme alınmıştır. Affına sığınarak aynen yayınlıyorum.