Çatı...

Bugune kadar ben veya bir baskasi burada neden efsane çati cafe hakkinda tek bir yazi yazmadi bilemiyorum.ODTU’de ogrencilik yaptigimizdan dolayi ikametgahimiz muhtelif Ankara muhtarliklarinda. Buna ragmen sartlar el verdikce, elden geldigince İstanbul’a, mabede gitmeye calistik. Gerek maddi durumlardan gerekse ODTU’nun agir ders ve sinav yukunden cok macida beraberce Ankarada izlemek durumunda kaldik. Cok yer dolastik. Kimi bizden hoslanmadi, kiminden de biz. Velhasil, degisik formatta bir cok yeri dolastiktan sonra ODTU kampusu icinde Çati Kafede bedevi durumumuzu bir kenara iterek, yerlesik duzene gectik. Kac mac izledik orda bilemiyorum ama 2003-2004 sezonu Istanbul veya Anadolu yollarina dusmedigimiz maclar disinda hep orada gecti. (Kendi gorusumdur, gordugum kadrolar icerisinde en fazla aitlik duygusuna sahip oldugum takimdi.) Sezon muhtesem oldugu kadar catida ki ortamimizda superdi. Bir nevi ODTU’de bir mabed kurmustuk kendimize. En cok ozledigim yani ise ayni kaloriferin uzerinde, efsane maratondaymis gibi mac izlememiz ve adeta kendimizi tribunde hissetmemizdi. Sonra okuldan uzaklastik haliyle. Mezuniyet, is guc derken gidemez olduk catiya. Zaten bizim eve digiturk aldik ve kendi kabilemiz icinde maclari izliyoruz. Duydukki bizim mabed cati bambaska bir yer olmus. Hayat bizleri degistirdigi gibi catiyida degistirmis. Ruhunu almislar catinin...Tipki tribunlerin ruhunu almaya calistiklari gibi...Selam olsun, efsane catiya ve kalorifere....